In historical linguistics and language change, grammaticalization (also known as grammatization or grammaticization) is a process of language change by which words representing objects and actions (i.e. nouns and verbs) become grammatical markers (affixes, prepositions, etc.). Thus it creates new function words by a process other than deriving them from existing bound, inflectional constructions, instead deriving them from content words. For example, the Old English verb willan 'to want', 'to wish' has become the Modern English auxiliary verb will, which expresses intention or simply futurity. Some concepts are often grammaticalized, while others, such as evidentiality, are not so much.[1] For an understanding of this process, a distinction needs to be made between lexical items, or content words, which carry specific lexical meaning, and grammatical items, or function words, with little or no lexical meaning, which serve to express grammatical relationships between the different words in an utterance. Grammaticalization has been defined as "the change whereby lexical items and constructions come in certain linguistic contexts to serve grammatical functions, and, once grammaticalized, continue to develop new grammatical functions".[2] Simply put, grammaticalization is the process in which a lexical word or a word cluster loses some or all of its lexical meaning and starts to fulfil a more grammatical function. Where grammaticalization takes place, nouns and verbs which carry certain lexical meaning develop over time into grammatical items such as auxiliaries, case markers, inflections, and sentence connectives. A well-known example of grammaticalization is that of the process in which the lexical cluster let us, for example in "let us eat", is reduced to let's as in "let's you and me fight". Here, the phrase has lost its lexical meaning of "allow us" and has become an auxiliary introducing a suggestion, the pronoun 'us' reduced first to a suffix and then to an unanalyzed phoneme.

Tarihsel dilbilimde ve dil değişiminde, dilbilgiselleştirme (dilbilgiselleştirme veya dilbilgiselleştirme olarak da bilinir), nesneleri ve eylemleri (yani isimler ve fiiller) temsil eden sözcüklerin dilbilgisel belirteçler (ekler, edatlar, vb.) haline geldiği bir dil değişikliği sürecidir. Böylece, onları mevcut bağlı, çekimsel yapılardan türetmek yerine, içerik sözcüklerinden türetmek dışında bir süreçle yeni işlev sözcükleri yaratır. Örneğin, Willan 'istemek', 'istemek' Eski İngilizce fiilleri, niyeti veya basitçe geleceği ifade eden Modern İngilizce yardımcı fiil will haline geldi. Bazı kavramlar genellikle dilbilgiselleştirilirken, kanıtsallık gibi diğerleri çok fazla değildir.[1] Bu süreci anlamak için, sözlüksel öğeler veya belirli sözlüksel anlam taşıyan içerik sözcükleri ile dilbilgisi öğeleri veya sözcüksel anlamı çok az olan veya hiç olmayan, dilbilgisi arasındaki dilbilgisel ilişkileri ifade etmeye hizmet eden işlev sözcükleri arasında bir ayrım yapılması gerekir. bir cümlede farklı kelimeler.Dilbilgiselleştirme, "sözcüksel öğelerin ve yapıların dilbilgisel işlevlere hizmet etmek için belirli dilsel bağlamlarda geldiği ve bir kez dilbilgiselleştirildikten sonra yeni dilbilgisi işlevleri geliştirmeye devam ettiği değişiklik" olarak tanımlanmıştır.[2] Basitçe söylemek gerekirse, dilbilgiselleştirme, sözlüksel bir kelimenin veya kelime kümesinin sözlük anlamının bir kısmını veya tamamını kaybettiği ve daha dilbilgisel bir işlevi yerine getirmeye başladığı süreçtir. Dilbilgiselleştirmenin gerçekleştiği yerde, belirli sözlüksel anlam taşıyan isimler ve fiiller, zaman içinde yardımcılar, durum belirteçleri, çekimler ve cümle bağlaçları gibi dilbilgisel öğelere dönüşür. Dilbilgiselleştirmenin iyi bilinen bir örneği, örneğin "yemek yiyelim"deki sözcük kümesinin "hadi sen ve ben kavga edelim"deki gibi hadi'ye indirgenmesi sürecidir. Burada deyim "izin ver bize" lügat anlamını yitirip bir önerme getiren bir yardımcı haline gelmiş, "biz" zamiri önce bir eke, sonra da çözümlenmemiş bir sese indirgenmiştir.