These points bring us back again to Laclau and Mouffe’s argument about the hegemonic struggle involved in all forms of representation. Within any representation of social identity, parts stand for wholes. While Nokia and its global economic success may be presented as standing for a national history of innovation and engineering skill, the company and the engineers that built it do not represent another symbolic national tradition of excellence in musical composition and performance, represented by Jean Sibelius, Kaija Saariaho, Karita Mattila, Jussi Björling, Esa-Pekka Salonen, and others. And such representatives of a tradition in musical culure can hardly be said to stand for the story of Finland’s wars, its suffering, sacrifice, and impoverishment into the 1950s. To be sure, some try to reconcile these. But any representation of the nation, or brand, must also involve exclusions and misrepresentations. The politics involved in such multinational contests concern who will be represented, and who will be excluded. In engaging the politicisation of visual culture, Kaurismäki uses irony to question and contest the primary narratives of Finnish visual culture. In so doing, his films do not build a cohesive national visual culture, but dissipate and distinguish, contributing in some ways to the formation of a more plural visual culture. In other ways, Kaurismäki’s films continue exclusions of gender that have figured prominently in national identity discourse. Categorising Kaurismäki’s cinema in national terms, then, must avoid oversimplifying notions of identity and cohesion, which the director has questioned and attacked over the course of his career. Such a view does not entail that his films have nothing to do with national cinema, however.

Bu noktalar bizi Laclau ve Mouffe’nun her türlü temsil biçimindeki hegemonik mücadele hakkındaki argümanına geri götürüyor. Toplumsal kimliğin herhangi bir temsilinde, parçalar bütüncül anlamına gelir. Nokia ve küresel ekonomik başarısı, ulusal bir yenilik ve mühendislik becerisi tarihi için ayakta olarak sunulabilirken, şirket ve onu inşa eden mühendisler, Jean Sibelius tarafından temsil edilen müzikal kompozisyon ve performansta başka bir sembolik ulusal mükemmellik geleneğini temsil etmiyor, Kaija Saariaho, Karita Mattila, Jussi Björling, Esa-Pekka Salonen ve diğerleri. Ve müzikal kültürde bir geleneğin bu temsilcilerinin, Finlandiya'nın savaşlarının, acılarının, fedakarlığının ve 1950'lere yoksullaşmasının hikayesini temsil ettiği söylenemez. Emin olmak için bazıları bunları uzlaştırmaya çalışır. Ancak ulusun veya markanın herhangi bir temsili, istisnalar ve yanlış beyanlar içermelidir. Bu çok uluslu yarışmalarda yer alan politikalar kimlerin temsil edileceği ve kimlerin dışlanacağı ile ilgilidir. Görsel kültürün siyasallaştırılmasıyla ilgilenen Kaurismäki, Fin görsel kültürünün temel anlatılarını sorgulamak ve tartışmak için ironiyi kullanıyor. Bunu yaparken, filmleri uyumlu bir ulusal görsel kültür oluşturmaz, ancak daha çoğul bir görsel kültürün oluşumuna bazı şekillerde katkıda bulunarak dağılır ve ayırt eder.Başka bir deyişle, Kaurismäki’nin filmleri, ulusal kimlik söyleminde belirgin bir şekilde yer alan cinsiyet dışlamalarına devam ediyor. Kaurismäki’nin sinemasını ulusal terimlerle sınıflandırmak, yönetmenin kariyeri boyunca sorguladığı ve saldırdığı kimlik ve uyum kavramlarını basitleştirmekten kaçınmalıdır. Ancak böyle bir görüş, filmlerinin ulusal sinema ile ilgisi olmadığı anlamına gelmez.